Vervolgens lees ik in dezelfde krant dat een promovenda op de vraag hoe ons melkwegstelsel uit de kosmologische bewegingen kan zijn ontstaan ontdekt dat er niet alleen zwaartekrachten een rol spelen maar ook krachten uit botsingen tussen al die sterrenstelsels, door al die beweging. Die zouden wellicht kunnen verklaren waarom we minder massa meten dan we verwachtten uit de theorie. Een basale aanname, de zwaartekracht regeert ons hele heelalplaatje, is misschien niet correct.

Wie schetst mijn verbazing als ik ten slotte lees, weer in dezelfde krant, dat hersenwetenschappers alle hersenactiviteiten in slechts een deel van de hersenen (het grootste deel vooraan en bovenin de hersenpan) lieten zetelen, daarbij tegelijk de conclusie trekkend dat het kleinere deel (achteraan en onderin) waarschijnlijk niet zo veel zou doen. Terwijl beschadigingen aan dat onderste stuk hersenen een slechter functioneren van de grote bovenste hersenhelft tot gevolg heeft, zonder dat die bovenste helft aantoonbaar beschadigd is. Ofwel, onze aannames ten aanzien van het kleinere onderste hersendeel waren niet juist.

Politici en wetenschappers, maar ook alle andere mensen, doen aannames die daarna zelden of nooit meer ter discussie worden gesteld. Je zou het een karakteristiek van de menselijkheid kunnen noemen. Dat kan een hoop gedoe opleveren. Dus hoe gaan we meer focussen op checken van je aannames voordat je (figuurlijk) om je heen gaat meppen? Wie het weet mag het zeggen. Maar heb je mensen om je heen dan is het altijd gedoe, daar zijn alle series en films ook op gebaseerd. Het levert gelukkig ook een hoop lol op, je verveelt je nooit.