Wie wat bewaart heeft wat. Heb ik zomaar een new Scientist uit maart j.l. teruggevonden, ongelezen, en ook nog met een artikel over de zon er in: Wat is er mis met de zon? Kan een mens boffen. Maar wat een schrik als ik dan lees dat we massa kwijt zijn IN ONZE EIGEN STER. De voorwaarde van ons leven op aarde en ons ijkpunt voor alle uitspraken over het heelal heeft een deuk! En je vraagt je natuurlijk af: waar is het heen? Was het er ooit wel? Was er misschien ooit zelfs nog meer dan we al dachten?

Dat laatste is natuurlijk een ja. De zon werpt een hoop energie in allerlei soorten uit waar wij niet alleen ons voordeel mee doen maar ook, tegelijkertijd, op allerlei manieren aan ten gronde kunnen gaan. Echter, die verdwenen materie is natuurlijk ook een prachtig begin van nieuwe natuurkunde. Want zo gaat dat in de natuurwetenschappen, je ontdekt een kleine afwijking (hoewel, 1500 aardmassa’s klein?, niet voor ons!) en voor je het weet is er nieuwe kennis ontwikkeld waar je steil van achterover slaat. En simsalabim, welke theorie gaat ons uitleggen waar we de verloren massa terug kunnen vinden? Zal al dat denkwerk over die donkere materie ons toch nog van pas komen.

Wie een schurfthekel aan cijfers heeft moet nu beslist stoppen met lezen, want ik ga even knallen met getallen. De aarde heeft een massa van, pak ‘m beet, een zes met vierentwintig nullen aan kilogrammen in z’n bezit. De zon bezit op zijn beurt een massa van zo’n twee met dertig nullen erachter aan kilogrammen. Althans, dat dachten we. Het zijn er, blijkt nu, een negen met 27 nullen aan kilogrammen minder en dat kun je je voorstellen als het aantal kilogrammen van vijftienhonderd aardes bij elkaar! Dat is niet gering.

En wat is nu het grote verschil tussen politiek en wetenschap? In de wetenschap ga je op zoek naar de fout, je legt alle ‘bekende’ gegevens en aannames opnieuw onder een vergrootglas en alles wordt kritisch hergeëvalueerd. Wat doen we in de politiek als we een groot geldbedrag ‘kwijt’ zijn dat de overheid aan het onderwijsveld toekende maar dat nooit de klaslokalen heeft bereikt? Nooit meer opnieuw substantieel geld toevoegen want het verdwijnt toch, en… vooral niet achterhalen wat er met dat geld gebeurd is. We zouden het antwoord wel eens bijzonder onaangenaam kunnen vinden. Lang leve de struisvogelpolitiek.