Maar vermoedelijk zijn die er (nog) niet. Wat we nu dringend nodig hebben is meer genialiteit en inventiviteit om vervangende materialen te fabriceren die niet de aarde uitputten. Dat is toch een prachtig gericht doel om voor op te leiden; daar kunnen we ons onderwijs best op inrichten als we weer die vraag krijgen: wat moeten onze huidige leerlingen straks kunnen en in wat voor soort werk zullen ze later terecht gaan komen? Als je nu al weet waar straks tekorten en knelpunten liggen dan kan je daar, volgens mij, iets mee doen. En gebruik dan dat geld voor dat stompzinnige lerarenregister om daar zinvol onderwijs voor te creëren. Voor dat “trots op mijn vak”-argument hoeft dat register niet, hoor. Als je als docent die trots niet voelt kan je misschien beter advocaat worden. En begin dan gelijk een proces tegen het ministerie van onderwijs over onverantwoorde verspilling van gelden aan registers terwijl we meer hoger opgeleide docenten nodig hebben, in plaats van ze weg te jagen met een nog dwingender registratie- en controle-orgaan dat ook de laatste lol in het vak bij de oudgedienden er echt wel uit weet te rammen. Moet je die ook weer gaan vervangen.

Wat we echter vooral dringend nodig hebben is meer fysici om energie rendabel uit quarkfusie te halen (New Scientist, februari 2018, blz. 15). Acht keer zoveel energie als de waterstofbom en geen kans op bomvormerij wegens afwezigheid van kettingreacties. Prachtig! Misschien kunnen de huidige natuurkundedocenten die straks door dat register een nieuw beroep willen of nodig hebben wel een mooi onderzoeksteam opstarten om de toekomst van onze bloedjes hier op aarde veilig te stellen. Doen we het lekker zelf. Ha!