Die psychofarmaca maken niet alleen dik maar beschadigen ook je organen. Als je dus op goed moment de houdbaarheid van je hart hebt bereikt op een nog veel te jonge leeftijd kom je daarom niet eens in aanmerking voor een nieuw hart. Dat wordt dan liever gegeven aan iemand die er vermoedelijk langer plezier van zal hebben. Nu vind ik die redenatie op zichzelf niet verkeerd. Maar ik ben wel heel erg kwaad over het feit dat geneesmiddelen worden toegediend waar ik er persoonlijk hun nut niet van inzie en die vervolgens er voor zorgen dat het onmisbare nieuwe hart niet wordt gegund omdat het lichaam al te veel is beschadigd, door diezelfde dubieuze pillen.
En de schaal waarop dit gebeurt is enorm. Wanneer gaan we hier mee stoppen? Wanneer gaan we stoppen met het toedienen van psychofarmaca aan mensen die in de eerste plaats behoefte hebben aan mentale en fysieke veiligheid en iemand die ze blind kunnen vertrouwen? Het gaat, volgens mij, al fout bij de diagnose van veel “patiënten”. Komt dat doordat onze samenleving zo ontzettend veel geld genereert met farmaceutische oplossingen? Net zoals de verslaving van alcohol of roken nooit echt goed aangepakt zal worden want we vangen er ook zo disproportioneel veel belasting mee, wat erg goed is voor onze schatkist, de zorg, het onderwijs en defensie? Waar moet dat dan allemaal van betaald worden? Op dit moment van de zwakkeren in onze samenleving, degenen die geen enkele invloed hebben en altijd overal naast grijpen.