Van oudsher kan ik mij alleen maar herinneren hoe we wilden dat ieder lid van onze samenleving zich wat meer betrokken voelde bij de politiek. Ik geloof dat we dat inmiddels bereikt hebben. Ik geloof ook dat niet iedereen even blij is met het resultaat; afgezien van de PVV ongeveer het hele politieke bestel. Waar politieke discussies via Twitter gevoerd worden zijn de nieuw bedachte scheldwoorden niet van de lucht, ik zat met open mond diverse varianten te lezen in de taalrubriek van Trouw van zaterdag 11-2-2017. Het doet mij sterk denken aan uitgesteld pubergedrag. Geen feiten, maar scheldwoorden. Geen antwoord afwachten, maar snel weer terugtrekken; weg dialoog en schermen met feiten. Terwijl ze op de middelbare school les krijgen in hoe een goed debat te voeren en op de basisschool hoe je elkaar laat uitspreken, naar elkaar luistert en op elkaar reageert. Of moet de generatie die al dit moois leert nog begin twintig worden? Dat zou kunnen.
In ieder geval vraag ik mij af of er een link bestaat tussen de pamperende opvoeding die we heden ten dage geven en de nooit werkelijk uitgeleefde behoefte om eens flink rel te schoppen. Hoe kun je je immers los rukken van je opvoeders (thuis en op school) als iedereen je maar de hele tijd begrijpt en alles bespreekbaar is? Ik vind dit een heel gevaarlijke vraag, want ik geniet er zelf enorm van om met mijn leerlingen te werken, in plaats van ze te duwen, dwingen, straffen enz. En diep van binnen geloof ik nog steeds dat we met deze aanpak empathische en emotioneel ontwikkelde volwassenen in de maatschappij afleveren. Maar er knaagt ook iets, want hoe komt het dat, ondanks de moderne, wetenschappelijk onderbouwde, les- en opvoedmethodes we toch jongvolwassenen krijgen die geen nee kunnen accepteren, die eisen dat ze elk moment, door iedereen, gehoord worden over alles wat ze maar kwijt willen? Die het niet pikken wanneer de dingen niet gaan zoals zij willen of hadden verwacht? En daarom maar alles overhoop halen dat vorige generaties opgebouwd hebben? Ze zijn niet anders dan alle generaties die hen voorgingen, maar het lijkt erop dat deze generatie nog moet leren dat er ook wel eens een nee kan komen. En daar maakt Wilders grof misbruik van.
Moeten we Wilders niet als voorbeeld nemen om aan te geven dat ook de democratie zijn grenzen heeft? Dat je niet moet willen dingen naar presidentschap als je het hele systeem daar omheen afwijst? Moeten we niet duidelijk maken dat er een groter goed verdedigd moet worden dan alleen de wensen van een subgroep? Ik ben ontzettend blij dat er op voorhand zoveel uitsluitingen jegens de PVV zijn uitgesproken, want de grens is bereikt en dat moet duidelijk gemaakt worden.
Het is de taak van de jongeren om te schudden aan de waarden en normen die door hun voorgangers zijn opgesteld en het is de taak van de oudere generaties om datgene veilig te stellen dat voor ieders welzijn absoluut beschermd moet worden (veiligheid, vrijheid van meningsuiting en tolerantie, om er een paar te noemen). Het is ook hun taak om op zeker moment te zeggen: tot hier en niet verder! En met Wilders als rolmodel slaan we gelijk twee vliegen in een klap.
Het zouden vooral begin twintigers zijn die op de PVV stemmen…? Stond afgelopen week in Trouw.
